αφήνοντας τους ανθρώπους που αγαπάμε να έχουν αμφιβολίες για την αγάπη μας.
Νιώθω αποτυχημένη,
και μόνο που σκέφτομαι ότι όσα κάνω δεν αρκούν
για να επασφαλίσουν την αγάπη μου για "εσένα", κάθε "εσένα" .
και μόνο που σκέφτομαι ότι όσα κάνεις δεν μπορούν
να επασφαλίσουν την αγάπη σου για εμένα, που είμαι αρκετά φοβισμένη για να μη μπορώ να λάβω την αγάπη σου, που είμαι αρκετά ανασφαλής για να αισθάνεσαι πως ότι κι αν κάνεις δεν είναι αρκετό για να σε πιστέψω.
Δεν κρύβεται η αγάπη.
Μονάχα τα μάτια μας είναι κλειστά, και οι ψυχές μας φοβισμένες.
“Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά, καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα, τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου, νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.”
Και αν ρωτήσω όλους τους ανθρώπους, μάλλον -αν όχι σίγουρα- από κάθε έναν θα πάρω μιαν άλλη απάντηση.
Όμως, αφού έτσι κι αλλιώς η ερμηνεία της είναι προσωπική υπόθεση και λίγο με ενδιαφέρει, αναρωτιέμαι σε τι να μετριέται η ευτυχία;
Μιάς και δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, αφού καθένας λίγο ή πολύ έχει βιώσει δυσάρεστες στιγμές....
Μιάς και, όπως λένε, "η ευτυχία είναι στιγμές", αναρωτιέμαι...
Πώς θα μετρήσω αυτές τις στιγμές;
Τι νιώθουν οι άνθρωποι αυτές τις στιγμές ευτυχίας;
Κάποιες στιγμές στη ζωή μου ένιωσα ότι οι αισθήσεις μου όλες είχαν λόγο που υπήρχαν...
Και αυτές ακριβώς οι στιγμές ήταν ο λόγος.
Και τότε όλες οι αισθήσεις συνεργάστηκαν τόσο αρμονικά,
κι έφεραν ένα συναίσθημα σαν πέταγμα πάνω από τη θάλασσα,
και χόρεψαν ένα χορό σε μια μελωδία που με μέθυσε.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Και νομίζω τελικά πως αυτές ήταν στιγμές ευτυχίας.
Χιλιάδες στιγμές νιώθουμε χαρά, χιλιάδες στιγμές λυπόμαστε, χιλιάδες στιγμές νιώθουμε φόβο και όλη μας η ζωή είναι γεμάτη συναισθήματα.
Είναι όμως αυτές οι λίγες στιγμές που δίνουν νόημα στις αισθήσεις σου, που τις ξυπνούν όλες μαζί, ταυτόχρονα, και επισφραγίζουν την ύπαρξή σου.
Αυτές οι λίγες γαμημένες στιγμές που είσαι ένα μικρούλι εκατοστό ψηλότερα απ' όλους...
Μάθαμε να ξεχνάμε και αυτό είναι το σφάλμα. Μάθαμε να λέμε "δε βαριέσαι" και την πατήσαμε. Άραγε μπορείς να τά 'χεις όλα; Και τί θα πει όλα; "Τα χρόνια περνάνε και ό,τι τρώμε κερνάμε. Δίνουμε ό,τι αποκτάμε ώσπου κάτι τελειώνει." Ακουγόταν πίσω απ' τη φωνή σου στο τηλέφωνο και εσύ μου εξηγούσες. Έχεις δει πολλά, το ξέρω. Όμως εγώ είμαι ακόμα στην αρχή, και φοβάμαι. Είμαι στην αρχή και πρέπει να μάθω μάλλον να μην τα έχω όλα γιατί έτυχε να αρχίσω τη ζωή μου στα δύσκολα... Κι εσύ μου λες ότι όλα μπορώ να τα έχω! Κι ας είναι όλα τόσο δύσκολα, για μένα πάντα θα υπάρχει τρόπος. Μα εγώ φοβάμαι. Κι ας φαίνομαι δυνατή, φοβάμαι... Πιο πολύ για τα όνειρά μου τρέμω, μήπως δε χωράν σ' αυτό τον τόπο. Μήπως πέφτουν πολύ "βαριά" για το στομάχι του. Είμαι αποφασισμένη να τα προστατέψω και να τα κρατήσω ανέγγιχτα όμως. Δε θα τα θυσιάσω για τίποτα στον κόσμο. Κι ας είναι όλα δύσκολα, εγώ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ. "Και οι άνθρωποι φεύγουν, κι εμείς δεν αντιδράμε. Μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι." Ακουγόταν πίσω από τη φωνή σου κι εσύ μου 'λεγες ότι αυτό σε στεναχωρεί περισσότερο. Που φεύγει. Κατάφερε τούτος ο τόπος να του σκοτεινιάσει τα όνειρα και πάει αλλού. Πονάω και φοβάμαι. Μετά απ' αυτό, τα συμπτώματά μου χειροτέρεψαν. Και ο φόβος μου μεγάλωσε, κι ας φαίνομαι δυνατή. Κανείς δε θα σκοτεινιάσει τα όνειρά μου, είμαι αποφασισμένη. Είμαι στην αρχή ακόμα και η φωτιά καίει μέσα μου, και ποιός ξέρει για πόσο. Όσο καίει όμως θα υπάρχει τρόπος. Και να τρέμει όποιος θέλει να ζητήσει θυσίες. Η φωτιά μου θα τον κάψει και θα φωτίζει γλυκά τα όνειρα και την ελπίδα μου.
Μένεις πίσω...όλα στη ζωή σου κυλούν με καθυστέρηση. Γιατί;
Δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις ακόμη και για το πιο απλό πράγμα.
Δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις να σηκωθείς από τη βολική πολυθρόνα σου και
να κάνεις αυτό που θες!
Πραγματικά, τι είναι αυτό που χωλαίνει τόσο τους ανθρώπους;
Από που προκύπτει αυτή η δυσκολία στη λήψη αποφάσεων;
Όχι, δεν είναι η σημασία της απόφασης.
Συμβαίνει από το πιο απλό ζήτημα μέχρι το πιο σημαντικό.
Είναι ο φόβος.
Μια απόφαση συνοδεύεται από ευθύνες.
Αν η απόφαση αποδειχθεί "λάθος" η ευθύνη βαραίνει τη συνείδηση του ανθρώπου και αυτή η ευθύνη προκαλεί φόβο. Πολλοί άνθρωποι πάσχουν από ευθυνοφοβία και αυτό τους δυσκολεύει στη λήψη αποφάσεων.
Όλοι, ακόμα και με δυσκολία, μπορούμε να απολογηθούμε στους άλλους.
Όμως απέναντι στον εαυτό μας νιώθουμε ενοχές και δύσκολα τον συγχωρούμε γι' αυτές.
Εν ολίγοις δηλαδή, ορισμένοι για να πάρουν μια απόφαση πρέπει να βεβαιωθούν ότι θα είναι η σωστή... ακόμα κι όταν αυτό είναι ακατόρθωτο.
Ορισμένοι φαίνεται να προτιμούν την αναποφασιστικότητα από μια λάθος απόφαση.
Δηλαδή αυτή η στάση ζωής είναι "σωστή" απόφαση;
Να περνάω τα πάντα μαζί σου, να μπορώ να σε κοιτάζω όταν χαμογελάς και όταν κοιμάσαι... Να μπορώ να σ'αγκαλιάζω όταν σε τριγυρίζει η μοναξιά, και να με κρατάς όταν η καρδιά μου βαραίνει. Άσε με να περνάω μάζι σου κάθε μέρα μου. Να ακούω τη φωνή σου και ο κόσμος να γεμίζει ομορφιά.
Δεν έχω λόγια να σου πω πόσα θέλω να σου χαρίσω, κρύβονται οι λέξεις πίσω απ'την ψυχή μου γιατί φοβούνται. Φοβούνται μήπως πάλι τις πάρει ο άνεμος,όπως παλιά. Βλέπεις η ανασφάλεια πλημμυρίζει όλη μου την ύπαρξη! Κάποτε θα καταλάβεις...
Θέλω να ξυπνάω και να σε βρίσκω δίπλα μου, να σου χαρίζω τη ζωή μου και τα όνειρα μου να τα ζω μ'εσένα! Δε ζητάω τίποτα άλλο,μόνο να σε έχω δίπλα μου. Άσε με να μπορώ να είμαι μαζί σου.
Δεν ξέρω τι ξημερώνει κι αυτή η μέρα, μόνο ας μη σε πάρει μακριά μου. Μείνε,μόνο για σένα έχω πράγματα να δώσω...
Πάντα το ήξερα!
Εσύ ποτέ δε θα παρακαλούσες,
ποτέ δε θα κηνυγούσες
και γενικά ποτέ και τίποτα για μένα.
Δεν ξέρω αν πονάει πια αυτή η διαπίστωση μετά από τόσο καιρό.
Τώρα καταλαβαίνω ότι εμείς οι δύο θα χωριζόμασταν γιατί
κανείς απ'τους δυο μας δεν έχει καταλάβει την αγάπη του άλλου.
Πάντα αμφιβάλλω για την αγάπη σου κι ας το νιώθω ότι αυτή με κρατάει ζωντανή,
κι ας βλέπω ότι όσα σκέφτομαι τα καταλαβαίνεις πριν τα πω...
Όμως,και η δική μου αγάπη δε φαίνεται να σε πείθει αρκετά.
Και βέβαια εγώ σκέφτομαι: "Μα πώς είναι δυνατόν;Εγώ τον αγαπάω πιο πολύ απ'τη ζωή μου!Πώς γίνεται να μη το βλέπει;"
Και είναι κι αυτός ο εγωισμός που θα μας καταπιεί καμιά ώρα.
Κι ενώ θέλω τόσο πολύ να σε πάρω τηλέφωνο,να σ'ακούσω,δε θα το κάνω πάλι.
Ούτε εσύ θα το κάνεις όμως!
Και κάπως έτσι θα κάνουμε να μιλήσουμε πάλι μια βδομάδα...
Και φταίω τόσο πολύ που όσα με ενοχλούν τα κρατάω μέσα μου.
Γιατί ποτέ δε σε πίεσα να μου πεις τι θες από μένα,
γιατί ποτέ δε σου είπα ότι μου τη σπάει που μας πιάνει ο εγωισμός μας και δε μιλάμε,
γιατί ποτέ δε σου είπα ότι δε γουστάρω που κάθομαι σα τον βλάκα και μιλάω μαζί σου τόσο καιρό χωρίς να ξέρω ούτε τι θες,ούτε πόσο καιρό θα μείνουμε έτσι.
Κι αυτά ξέρεις γιατί; Γιατί το μόνο που με νοιάζει είναι να ξέρω ότι είσαι καλά και γελάς.
Κι ας πονάω.Εγώ ξέρω ότι αντέχω.Εσύ όμως;
Πόσο χρόνο ακόμα θες;Τί με νοιάζει...;
Αφού όσο χρόνο και να θες εγώ εδώ θα είμαι και θα περιμένω...
Πίστεψε κανείς ότι θα μπορούσα να φύγω;
Ίσως σε κάποια άλλη ζωή μπορέσω να ζήσω χωρίς εσένα.Ίσως...
"Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας... Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει... Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε... Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι... Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους. Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες... Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση... Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια! Aν... Αν... Αν ήταν όλα... αλλιώς! Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;" Αλκυόνη Παπαδάκη.
...και τώρα έχει περάσει τόσος καιρός,που νομίζω πως όλα είναι χαμένα. Έχουν λεηλατήσει την καρδιά μου οι "κατατρεγμένοι" και πια δεν έχει μείνει τίποτα για αυτόν που θα έρθει,θα χτυπήσει ευγενικά την πόρτα της και θα τη γεμίσει Αγάπη!Και φόβάμαι μήπως εκείνος με νομίσει για κατατρεγμένη.
Τώρα όμως όλα είναι αλλιώς.Γιατί έχω βουτήξει με τη μάσκα μου και τη φιάλη οξυγόνου στο βυθό και ανακαλύπτω ναυάγια..ΜΑΘΑΙΝΩ!Δεν πειράζει,ας χαθώ και λίγο από την επιφάνεια.Τουλάχιστον να δω τα όμορφα καράβια της ψυχής μου που βούλιαξαν.Δεν με πειράζει σου λέω!Έχω ακόμα όρεξη για δουλειά,θα φτιάξω καινούρια,κι ας βουλιάξουν κι αυτά...Κανείς δεν έφυγε από 'δω αξεπλήρωτος,και μη βιαστείς να το αρνηθείς.
Θα έρθει η στιγμή της κάθαρσης για όλους.Δεν ανησυχώ γι'αυτό.Υπομονή να υπάρχει.Απλά τώρα είναι όλα αλλιώς και δεν έχω συνηθίσει ακόμα (κακό πράγμα η συνήθεια).Πόσες φορές δεν προσπάθησα να τα κάνω όλα όπως πριν;Πόσες φορές δεν θέλησα να βρεθώ πάλι στο βούρκο των δακρύων;Και μη μου πεις οτί κι εσύ δεν το σκέφτεσαι πού και πού!
Είναι που είχα συνηθίσει να βαλτώνω και να μαζεύω τα κομμάτια μου...Και τώρα που βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ και να προχωρήσω μπροστά,θέλω να γυρίσω πίσω!Θα 'ναι μεγάλη ανοησία να το κάνω αυτό,θα 'ναι κρίμα να πετάξω έτσι εύκολα το δώρο που έκανα στον εαυτό μου,τη δύναμη να προχωρήσει...και τότε δε θα υπάρξει άλλο.Τα δώρα δίνονται σ'αυτούς που τα εκτιμούν(Ούτε αυτό να βιαστείς να το αρνηθείς.).
Πόσο καιρό πια θα περιμένω τον ήλιο να βγει από τη δύση;Και γιατί παρακαλώ να εξαρτάται η πορεία μου από το πότε θα βγει ο ήλιος;Και η νύχτα έχει τη χάρη της...έτσι κι αλλιώς τόσο καιρό έμαθαν τα μάτια μου να βλέπουν στο σκοτάδι.Αλλά θυμάμαι ότι είχα αγοράσει κι ένα φανάρι,για να βλέπω που πατάω όταν βρέχει και γεμίζουν οι δρόμοι λάσπες...(Μάλλον θα ξέχασα να το ανάψω κι αυτή τη φόρα γιατί καθώς πήγαινα να τον συναντήσω γέμισαν τα παπούτσια μου χώματα.)Πού θα πάει;Θα μάθω κι εγώ!Την επόμενη φορά ίσως θυμηθώ να το ανάψω...
Βλέπω αμυδρά μια ακτίνα φωτός να φωτίζει τον ορίζοντα κι όμως έρχονται στιγμές που κλείνω τα μάτια μου και προσποιούμαι ότι είναι σκοτάδι...Μη με κατηγορήσεις,είναι οι αντιστάσεις μου στο "αλλιώς"...
Όλα είναι αλλιώς...εγώ,εσύ.Οι μέρες,οι νύχτες.Ο έρωτας,η αγάπη. Ο πόνος,ο λυτρωμός.Η χαρά,η λύπη.Όλα βρέχονται από μια σταλίτσα φως!! Και όπου να 'ναι θ'αλλαξουν ακόμη περισσότερο!Και θ'αλλάξουν γιατί αλλάζω πρώτη εγώ! Δε θ'αποζητάω πια τα συντρίμια... Στέκομαι όρθια και λέω:ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!
...όλα...
Μα,κοροϊδεύω τον εαυτό μου...
Τί νομίζω πως κάνω;
Αφού ό,τι αναπνέει,ό,τι περπατάει,ό,τι μιλάει,ό,τι υπάρχει,θυμίζει εσένα!
Ό,τι ζω είναι απλά μια παραλλαγή κάποιας στιγμής που ήσουν δίπλα μου..
Μια φτηνή απομίμηση...
Δεν καταλαβαίνω.Δεν με καταλαβαίνω.
Γιατί δεν σε ψάχνω;Γιατί δεν παλεύω για να είσαι δίπλα μου;
Τί είναι αυτό που με κρατάει αδρανή;
Άλλες φορές,κάθε ανάσα μου υπήρχε για να προσπαθώ να σ'έχω δίπλα μου.
Τώρα τί..;Δεν κάνω τίποτα!
Απλώς περιμένω..τί περιμένω;
Εγώ δεν είμαι αυτή που έλεγε πως ο,τι δεν πάρεις μόνος σου κανείς δε θα στο δώσει;
Και τώρα περιμένω...κάτι να αλλάξει...κάτι να συμβεί,
που μ'ένα μαγικό τρόπο θα σε κάνει να γυρίσεις!
Κάνω σαν να μην ξέρω το γιατί!!Αναρωτιέμαι κιόλας η ηλίθια!
Ζητάω συμβουλές,λες και χωράνε εγωισμοί εδώ...
Κι όμως,υπάρχει κάτι που με κρατάει.
Με κρατάει μακριά από το τηλέφωνο (για να σε πάρω),
μακριά από το e-mail (για να σου στείλω ένα ρημαδιασμένο <<γεια>>),
μακριά από κάθε επαφή μαζί σου..,
και-λες και όλα συνωμοτούν γι'αυτό-φαίνεται όλοι να με κρατούν μακριά σου.
ΝΑΙ,από σένα...που είσαι αυτό το κάτι που με κάνει να επιμένω,
να περιμένω,να ανασαίνω περιμένοντας να αλλάξει ο κόσμος όλος!
Εσύ είσαι αυτό το κάτι...και δεν ξέρω ούτε το γιατί,
ούτε το πως έφτασε μέχρι εδώ αυτή η κατάσταση...
Και τώρα,εγώ που έλεγα σε όλους να κάνουν αυτό που λέει η καρδούλα τους,
τώρα λέω,ΤΩΡΑ,δεν μπορώ να το κάνω εγώ η ίδια!
Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν κράτησες...
Τα παίρνω όλα επιφανειακά τελικά.
Προσπαθώ να καταλάβω τι δείχνεις..
Λες και δεν ξέρω ότι πάντα κρύβεσαι,λες και δεν ξέρω τι αισθάνεσαι!
Όσο όμως κι αν τα βλέπω όλα αυτά,
πάντα στο μυαλό μου επιστρέφει αυτό το βασανιστικό ερώτημα:Τί να κάνω;
Και είναι τόσο έντονο που στο τέλος θα πιστέψω στ'αλήθεια ότι δεν ξέρω τι να κάνω,
τι πρέπει να κάνω,τι θέλω να κάνω...Και-αλήθεια-είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που το (ηλίθιο) <<πρέπει>>,συμβαδίζει με το δικό μου <<θέλω>>...
Είναι ζήτημα ψυχής αυτό,
δεν είναι παιχνίδι του μυαλού για να ψάχνω στοιχεία,ενδείξεις και αποδείξεις...
Και τώρα φεύγω,πάω να βρω τη δύναμη..
Κάπου θα έχει κρυφτεί...σίγουρα...!
Έρωτες,αγάπες,χαμένα όνειρα...
Ναι!Είναι αυτά που μου προκαλούν τους πιο φριχτούς πόνους...
Το παραδεχομαι..αυτά είναι η ζωή μου...
Μόλις όμως συνηδειτοποίησα ότι η απώλειά σας,
μπορεί να μου προκαλέσει ακόμα πιο φριχτούς πόνους...
Δε θα το αντέξω να σας χάσω..δε θ'αντέξω...
Κάθε φορά που είμαι χάλια ξέρω ότι θα πάρω δέκα αριθμούς
και θ'ακούσω μια φώνη που θα με ηρεμήσει.
Μπορεί να με τσαντίσει κιόλας!
(Θα μου κλείσετε και το τηλέφωνο,για να μη χρεωθώ!
Μα,για σας θα χρεωνόμουν τα πάντα.Αρκεί να ξέρω ότι είστε καλά.)
Ξέρω ότι τη χαρά μου όταν τη μοιράζομαι μαζί σας,
αντί να διαιρείται,πολλαπλασιάζεται!
Γι'αυτό λέω, πώς θ'άντεχα χωρίς εσάς;
Νιώθω ότι είστε εκεί και στέκεστε δίπλα μου και με προσέχετε,
σαν άγγελοι.Ελπίζω να είστε για πάντα!
Ναι,τελικά υπάρχουν άγγελοι...πώς δεν το κατάλαβα νωρίτερα;
Νόμιζα πως ήμουν έξυπνη.
Αααα,και......ΌΧΙ!Δεν είμαι υπερβολική...ούτε υπερευαίσθητη...
ούτε υπερσυναισθηματική είμαι...ούτε...ούτε..
Δηλαδή ακόμα κι αν είμαι...θέλω να είμαι...
Δεν ξέρω αν ποτέ καταλάβατε ή θα καταλάβετε τι σημαίνετε για μένα...
Αυτό που ξέρω είναι οτι δε θ'άντεχα τη ζωή μου χωρίς εσας...
Ίσως είστε όλοι μου οι έρωτες...
Και όλες οι αγάπες...
Και όλα τα όνειρα...
Ίσως είστε τα πάντα...
ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΣΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Δε δέχομαι κουβέντα...
Μη μ'αφήσετε...ΠΟΤΕ...
Ή,αν το κάνετε,αφήστε με τουλάχιστον σε καλά χέρια... Σας αγαπάω.
Ερχόμαστε,φεύγουμε και κάποιοι δεν καταλαβαίνουν την απουσία μας... Άραγε είναι αυτό στη ζωή μας που "πρέπει" να αναζητάμε; Δηλαδή όταν "φύγουμε" να καταλάβουν την απουσία μας;
Στην καθημερινότητα μου,συμβαίνουν τρομερά πράγματα που όλα μάζι συγκροτούν ένα τίποτα..
Καταρρίπτονται μύθοι,δυαλύονται έρωτες,χάνονται ιδέες και χίλια δυο άλλα που δεν ξέρω πόσο με επηρρεάζουν...
Πίστευω πως δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω.
Υπάρχουν πράγματα που απλά τα δέχομαι όπως είναι,υπάρχουν άλλα που παλεύω να τα αλλάξω,άλλα που με τσαντίζουν,που με κομματιάζουν αδίστακτα..
Όμως εγώ γίνομαι δυνατή!
Δεν θα κάνω τη χάρη σε κανέναν να πέσω...
Γιατί έτσι έχω μάθει:οτί ο μόνος λόγος για τον οποίο πέφτουμε είναι για να σηκωθούμε!
Σε νοιάζομαι,σε αγαπάω και θα σε φρόντίζω με όποιον τρόπο μπορώ...και θα σε αφήσω να νομίζεις οτί με κέρδισες,νιώσε την ευχαρίστηση οτί με ταπείνωσες..
Η καρδιά μου δεν μπορεί να ταπεινωθεί,από κανέναν και από τίποτα..
Είναι ελεύθερη,έχει φτερά και πετάει σε ύψη που ούτε ο νους σου δεν μπορεί να φτάσει...
Όταν και αν καταφέρεις κάποτε να αγγίξεις το κομμάτι τ'ουράνου που αγγίζω,να πετάξεις ψηλά και να νιώσεις την ελευθερία μέσα στην ψυχή σου,ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ...
Να σε ακολουθώ και να σε φροντίζω...όπως πάντα.
Μίσησε με,τίποτα δεν καταφέρνεις.ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΕ και θα καταφέρεις τα πάντα.
Ζω...
Αναπνεω ακομη...
Σε πεισμα των εχθρων μου ειμαι ακομα ζωντανη...
Θυμάμαι ακόμα πως μου κραταγες το χερι και το εβαζες κατω απο το κεφαλι σου για μαξιλαρι.
πως μου εκλεινες τα ματια κι ελεγες "Κοιμησου!".
εσυ ομως; δεν εκλεινες τα ματια σου.
...και ακομα χιλια μπορω να βρω...
Η ζωη μου μια αναμνηση.
Γιατι οταν σε καταδιωκουν η μονη σου σκεψη ειναι η σωτηρια σου...
Η μονη μου σκεψη ειναι η σωτηρια μου απο ο,τι με καταδιωκει,
και το μονο μου καταφυγιο η Αγαπη σου...
Αυτος ειναι ο λογος που εισαι η μονη μου σκεψη,
και η μονιμη επιθυμια μου...
"Ερωτα μου και μαχαιρι εισαι αορατη πληγη,
μες στα ματια μου αγαπη,μες στο σωμα μου γυαλι.."
καθε μερα πιο πολυ...καθε μερα ριζωνεις μεσα μου περισσοτερο. σε βλεπω τα βραδια στα ονειρα μου και σε κραταω σφιχτα, να μη μ'αφησεις μονη μου. μυριζω το αρωμα σου κι ας εισαι μακρια...σου μιλαω,κι ας ξερω πως δεν ακους.ξερω οτι το νιωθεις. βαθια μεσα μου ξερω πως ο,τι κι αν κανω εισαι κοντα μου,πως μ'ακους οταν με πνιγουν οι λυγμοι. δεν μπορω να μη σ'αγαπω.δεν ξερω πως να το καταφερω.δεν θελω να το καταφερω. μου εμαθες τοσα πολλα χωρις καν να το ξερεις.χωρις να κανεις καμια προσπαθεια. δεν μ'ενδιαφερουν πια τα πρεπει.Μ'ενδιαφερουν τα θελω. και θελω να σ'αγαπαω.θελω να μ'αγαπας. το ξερω οτι μ'αγαπας.καθε βραδυ ερχεσαι στον υπνο μου και μου το σιγοψιθυριζεις. και ξερω πως δεν ειναι ονειρο. ειναι που η αποσταση μικραινει απο τη δυνατη αγαπη. και τοτε οτι μου λες το ακουω. και οτι σου λεω το ακους. οπου κι αν παω,οτι κι αν κανω,η ματια σου θα με ζεσταινει. γιατι δεν μπορω να βρω τιποτα αλλο πιο Μεγαλο απο τον παραδεισο που ζω οταν με κοιτας, απο το μαγικο χρωμα των ματιων σου. απο την ασφαλεια που νιωθει η ψυχη μου ριζωμενη στο κορμι σου. κι οταν δεν βλεπω αυτα τα ματια σταυρωνομαι απο λυπη. δεν μας αξιζει να ζουμε αυτη την αμφιβολια. θελω να ζησω οπως μου αξιζει. θελω να είμαι μαζι σου. ο,τι κι αν σημαινει αυτο .
Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Όταν μπορω να σκεφτομαι ελευθερα... Όταν μπορω να ονειρευομαι... Όταν νιωθω οτι αξιζει να εχω το μυαλο μου ανοιχτο σε οτι μαθαινω...
και παω να σου βρω την αγαπη....
εισαι μικρο παιδι.
η ψυχη σου ειναι αγνη,καθαρη...
οι σκεψεις σου χαρουμενες,αισιοδοξες...
τα λογια σου αυθορμητα,αληθινα...
και τοτε ερχεται εκεινος,που η ζωη του εχει φτασει εκει που πια δεν μπορεις να κανεις τιποτα για να τη ''διορθωσεις'',που η ζωη του εχει χασει πια το νοημα της γιατι απλα την καταντησε μια ανακατωσουρα και εχει πια απογοητευτει...
ερχεται,σε πιανει απο το χερι με στοργη και με μια ''αγαπη''-δοντια εχει θα λεγες-για να σε μαθει πως να βρωμισεις την πεντακαθαρη ψυχουλα σου,πως να μη λες αυτο που αισθανεσαι αυθορμητα γιατι πρεπει να δειχνεις σεβασμο....ακομα κι αν δεν τον νιωθεις αυτο το σεβασμο-γιατι ετσι πρεπει,ετσι ειναι το σωστο.και ξερεις ποιος το λεει αυτο το σωστο;
εκεινος ο ανθρωπος που εχει κανει τη ζωη του ανω κατω και εχει μπουρδουκλωσει τον εαυτο του.....ΝΑΙ...αυτος ο ανθρωπος αναλαμβανει να σου δειξει το σωστο....Γιατί αυτός ξέρει.
Αφησε την καρδια μου ανεγγιχτη.ειναι προορισμενη για να μεινει καθαρη...
Φωνές Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψη τις ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο τους για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας - σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Ανθρωποι ερχονται,ανθρωποι φευγουν απο το τρενο της ζωης...η απουσια καποιων ποναει περισσοτερο.ομως,υστερα,ερχεται καποιος αλλος και γεμιζει την κενη θεση διπλα σου...δε θα τον δεις αν κοιταζεις απο το παραθυρο αυτον που εφυγε...
Οταν κοιμασαι θα τον βλεπεις....
Οταν ξυπνας θα τον σκεφτεσαι...
Οταν ονειρευεσαι θα τον ακους...
κοιτα και λιγο διπλα σου,γυρω σου...ισως ενας ανθρωπος εχει ερθει να σε βοηθησει...
να σου απαλυνει τον πονο...
κι αν εχεις καποιον χαμενο,σαν πεθαμενο,
συγχωρεσε τον.συγχωρεσε τον εαυτο σου,πριν τον χασεις...
"Η ζωη μπορει να μην εχει νοημα.Ή,ακομα χειροτερα,να εχει καποιο νοημα που εγω δεν εγκρινω" Ashleigh Brilliant
Το κακο μ'εμας τους ανθρωπους ειναι οτι σκεφτομαστε πολυ,πραγματα που δεν θα επρεπε...πραγματα χωρις ουσια. Ψαχνουμε τη δοξα,το χρημα,την ευτυχια...Ψαχνουμε την ευτυχια σε λαθος πραγματα. Αν διναμε αγαπη χωρις να περιμενουμε ανταποδωση,θα ημασταν ευτυχισμενοι... Εχουμε δημιουργησει τα εμποδια μας και ειμαστε ανικανοι να τα υπερπηδησουμε. Δημιουργησαμε τις προκαταληψεις και ειμαστε ανικανοι να κανουμε αυτο που αισθανομαστε γιατι ειναι "ντροπη"."ΝΤΡΟΠΗ;!" Ζουμε για να κανουμε αυτο που αισθανομαστε. Αν δεν το κανουμε,τοτε γιατι ζουμε?πολλες φορες ενιωσα δυσαρεστημενη με τον κοσμο που εφτιαξαν οι γονεις μου για μενα...ενιωσα δυσαρεστημενη απο τη ζωη μου..Ζω σ' εναν κοσμο που δεν εγκρινω. Δε θελησα να ζησω σ'αυτον τον κοσμο. Και τι κανουμε αν δεν θελουμε πια να ζουμε εδω; δεν θελω να ειμαι μερος ενος συστηματος οποιο κι αν ειναι αυτο. Ηρθε η ωρα να φτιαξουμε εναν αλλο κοσμο, για εμας...
Ο πονος της απωλειας ειναι μεγαλος. Σε χαρακωνει και σε γκρεμιζει...κι ωσπου να γιατρευτεις στριφογυρναει στο μυαλο σου σαν σβουρα και σου το ανακατευει. Σκοτωνει καθε νεο σχεδιο και καθε προσπαθεια, μενει εκει για να σου θυμιζει. Και ειμαι σιγουρη πλεον πως αυτος ο υπουλος πονος ξερει ποτε πρεπει να φυγει. Φευγει οταν σου εχει δωσει πια το μαθημα σου....
να ψαχνεις βαθυα μεσα σου γιατι εκει ειναι η πραγματικη γνωση.
Τοτε καθε πονος φευγει και η καρδια ελευθερωνεται, ειιναι ετοιμη να πεταξει στα ψηλα, εκει που της αξιζει.
Οσο κι αν βριζουμε και καταριομαστε τη ζωη μας τοσο πρεπει να την ευγνωμονουμε. Γιατι τελικα ειναι δικαιη...οσα σου παιρνει, τοσα σου δινει.
καθε φορα λοιπον που θα αισθανεσαι αδικημενος ή πληγωμενος να περιμενεις τα καλυτερα που θα 'ρθουν.
ΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ
Μετά από έτη θανάτου Συνειδητοποιείς την απώλεια. Αν τελικά. Και αποκόπτεσαι στιγμιαία Από το παρόν σου Αγγίζοντας το χέρι του χαμένου.
Απατάσαι και το γνωρίζεις. Όμως το μυαλό παίζει παιχνίδια Που όλα τα ανατρέπουν Και τα δείχνουν αλλιώς. Όπως θα΄ θελες να μείνουν Τα πράγματα για πάντα.
