Οι άνθρωποι φεύγουν κι εμείς δεν αντιδράμε....

Μάθαμε να ξεχνάμε και αυτό είναι το σφάλμα.
Μάθαμε να λέμε "δε βαριέσαι" και την πατήσαμε.

Άραγε μπορείς να τά 'χεις όλα;
Και τί θα πει όλα;

"Τα χρόνια περνάνε και ό,τι τρώμε κερνάμε. Δίνουμε ό,τι αποκτάμε ώσπου κάτι τελειώνει."
Ακουγόταν πίσω απ' τη φωνή σου στο τηλέφωνο και εσύ μου εξηγούσες.
Έχεις δει πολλά, το ξέρω. Όμως εγώ είμαι ακόμα στην αρχή, και φοβάμαι.
Είμαι στην αρχή και πρέπει να μάθω μάλλον να μην τα έχω όλα γιατί έτυχε να αρχίσω τη ζωή μου στα δύσκολα...

Κι εσύ μου λες ότι όλα μπορώ να τα έχω!
Κι ας είναι όλα τόσο δύσκολα, για μένα πάντα θα υπάρχει τρόπος.
Μα εγώ φοβάμαι. Κι ας φαίνομαι δυνατή, φοβάμαι...

Πιο πολύ για τα όνειρά μου τρέμω, μήπως δε χωράν σ' αυτό τον τόπο.
Μήπως πέφτουν πολύ "βαριά" για το στομάχι του.
Είμαι αποφασισμένη να τα προστατέψω και να τα κρατήσω ανέγγιχτα όμως.
Δε θα τα θυσιάσω για τίποτα στον κόσμο.
Κι ας είναι όλα δύσκολα, εγώ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ. 

"Και οι άνθρωποι φεύγουν, κι εμείς δεν αντιδράμε. Μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι."
Ακουγόταν πίσω από τη φωνή σου κι εσύ μου 'λεγες ότι αυτό σε στεναχωρεί περισσότερο.
Που φεύγει.
Κατάφερε τούτος ο τόπος να του σκοτεινιάσει τα όνειρα και πάει αλλού.
Πονάω και φοβάμαι. 
Μετά απ' αυτό, τα συμπτώματά μου χειροτέρεψαν.
Και ο φόβος μου μεγάλωσε, κι ας φαίνομαι δυνατή.

Κανείς δε θα σκοτεινιάσει τα όνειρά μου, είμαι αποφασισμένη.
Είμαι στην αρχή ακόμα και η φωτιά καίει μέσα μου, και ποιός ξέρει για πόσο.
Όσο καίει όμως θα υπάρχει τρόπος. 
Και να τρέμει όποιος θέλει να ζητήσει θυσίες.
Η φωτιά μου θα τον κάψει και θα φωτίζει γλυκά τα όνειρα και την ελπίδα μου.