Φωνές στο τρένο της ζωής

Φωνές
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψη τις ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο τους για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ανθρωποι ερχονται,ανθρωποι φευγουν απο το τρενο της ζωης...η απουσια καποιων ποναει περισσοτερο.ομως,υστερα,ερχεται καποιος αλλος και γεμιζει την κενη θεση διπλα σου...δε θα τον δεις αν κοιταζεις απο το παραθυρο αυτον που εφυγε...
Οταν κοιμασαι θα τον βλεπεις....
Οταν ξυπνας θα τον σκεφτεσαι...
Οταν ονειρευεσαι θα τον ακους...
κοιτα και λιγο διπλα σου,γυρω σου...ισως ενας ανθρωπος εχει ερθει να σε βοηθησει...
να σου απαλυνει τον πονο...
κι αν εχεις καποιον χαμενο,σαν πεθαμενο,
συγχωρεσε τον.συγχωρεσε τον εαυτο σου,πριν τον χασεις...

Πέτα με ψηλά

Αφιερωμενο σε αυτους,,που τους αγαπω πιο πολυ απ'τη ζωη μου και θα ειμαι διπλα τους παντοτινα....

Πορτραίτο μιας Νεράιδας

Ζωη

"Η ζωη μπορει να μην εχει νοημα.Ή,ακομα χειροτερα,να εχει καποιο νοημα που εγω δεν εγκρινω" Ashleigh Brilliant

Το κακο μ'εμας τους ανθρωπους ειναι οτι σκεφτομαστε πολυ,πραγματα που δεν θα επρεπε...πραγματα χωρις ουσια. Ψαχνουμε τη δοξα,το χρημα,την ευτυχια...Ψαχνουμε την ευτυχια σε λαθος πραγματα. Αν διναμε αγαπη χωρις να περιμενουμε ανταποδωση,θα ημασταν ευτυχισμενοι...
Εχουμε δημιουργησει τα εμποδια μας και ειμαστε ανικανοι να τα υπερπηδησουμε. Δημιουργησαμε τις προκαταληψεις και ειμαστε ανικανοι να κανουμε αυτο που αισθανομαστε γιατι ειναι "ντροπη"."ΝΤΡΟΠΗ;!"
Ζουμε για να κανουμε αυτο που αισθανομαστε. Αν δεν το κανουμε,τοτε γιατι ζουμε?πολλες φορες ενιωσα δυσαρεστημενη με τον κοσμο που εφτιαξαν οι γονεις μου για μενα...ενιωσα δυσαρεστημενη απο τη ζωη μου..Ζω σ' εναν κοσμο που δεν εγκρινω. Δε θελησα να ζησω σ'αυτον τον κοσμο. Και τι κανουμε αν δεν θελουμε πια να ζουμε εδω;
δεν θελω να ειμαι μερος ενος συστηματος οποιο κι αν ειναι αυτο. Ηρθε η ωρα να φτιαξουμε εναν αλλο κοσμο, για εμας...

Καθρεφτης

Σε ειδα...
Απεναντι μου μια εικονα ομοια μ'εμενα.
Απλωσα το χερι μου να σ'αγγιξω...
Μου φανηκε πως το ιδιο εκανες κι εσυ...

Ησουν αυτο που εβλεπαν οι αλλοι.
Μια ιδια εικονα,ψευτικη.
Ημουν παγιδευμενη,
μεσα στη φυλακη της ματαιοδοξιας,
που η εικονα σ'οδηγει...

Μ'ακολουθουσες παντου,
και υπερτερουσες του αληθινου...
Εσυ φαινοσουν...
Εσυ δεν υπηρχες...

Ηθελα να κλαψω ομως εσυ γελουσες...

Και υστερα γινομουν ακομα πιο αδυναμη...
Τυφλη,χωρις αντιδραση
να υπακουω,ν'ακολουθω...
Δεν ημουν ομως εγω.
Μια εικονα...

Συγνωμη.
Συγνωμη.
Συγνωμη.
Δεν ειχα αλλο τροπο να ελευθερωθω.
Τραβηξα το χερι μου.
Εσφιξα τη γροθια μου.
Το τεντωσα και σε πληγωσα...
Σε ραγισα...

Απώλεια

Ο πονος της απωλειας ειναι μεγαλος. Σε χαρακωνει και σε γκρεμιζει...κι ωσπου να γιατρευτεις στριφογυρναει στο μυαλο σου σαν σβουρα και σου το ανακατευει. Σκοτωνει καθε νεο σχεδιο και καθε προσπαθεια, μενει εκει για να σου θυμιζει. Και ειμαι σιγουρη πλεον πως αυτος ο υπουλος πονος ξερει ποτε πρεπει να φυγει. Φευγει οταν σου εχει δωσει πια το μαθημα σου....
να ψαχνεις βαθυα μεσα σου γιατι εκει ειναι η πραγματικη γνωση.
Τοτε καθε πονος φευγει και η καρδια ελευθερωνεται, ειιναι ετοιμη να πεταξει στα ψηλα, εκει που της αξιζει.
Οσο κι αν βριζουμε και καταριομαστε τη ζωη μας τοσο πρεπει να την ευγνωμονουμε. Γιατι τελικα ειναι δικαιη...οσα σου παιρνει, τοσα σου δινει.
καθε φορα λοιπον που θα αισθανεσαι αδικημενος ή πληγωμενος να περιμενεις τα καλυτερα που θα 'ρθουν.

ΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μετά από έτη θανάτου
Συνειδητοποιείς την απώλεια.
Αν τελικά.
Και αποκόπτεσαι στιγμιαία
Από το παρόν σου
Αγγίζοντας το χέρι του χαμένου.

Απατάσαι και το γνωρίζεις.
Όμως το μυαλό παίζει παιχνίδια
Που όλα τα ανατρέπουν
Και τα δείχνουν αλλιώς.
Όπως θα΄ θελες να μείνουν
Τα πράγματα για πάντα.

Γελιέσαι.