Απώλεια

Ο πονος της απωλειας ειναι μεγαλος. Σε χαρακωνει και σε γκρεμιζει...κι ωσπου να γιατρευτεις στριφογυρναει στο μυαλο σου σαν σβουρα και σου το ανακατευει. Σκοτωνει καθε νεο σχεδιο και καθε προσπαθεια, μενει εκει για να σου θυμιζει. Και ειμαι σιγουρη πλεον πως αυτος ο υπουλος πονος ξερει ποτε πρεπει να φυγει. Φευγει οταν σου εχει δωσει πια το μαθημα σου....
να ψαχνεις βαθυα μεσα σου γιατι εκει ειναι η πραγματικη γνωση.
Τοτε καθε πονος φευγει και η καρδια ελευθερωνεται, ειιναι ετοιμη να πεταξει στα ψηλα, εκει που της αξιζει.
Οσο κι αν βριζουμε και καταριομαστε τη ζωη μας τοσο πρεπει να την ευγνωμονουμε. Γιατι τελικα ειναι δικαιη...οσα σου παιρνει, τοσα σου δινει.
καθε φορα λοιπον που θα αισθανεσαι αδικημενος ή πληγωμενος να περιμενεις τα καλυτερα που θα 'ρθουν.

ΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μετά από έτη θανάτου
Συνειδητοποιείς την απώλεια.
Αν τελικά.
Και αποκόπτεσαι στιγμιαία
Από το παρόν σου
Αγγίζοντας το χέρι του χαμένου.

Απατάσαι και το γνωρίζεις.
Όμως το μυαλό παίζει παιχνίδια
Που όλα τα ανατρέπουν
Και τα δείχνουν αλλιώς.
Όπως θα΄ θελες να μείνουν
Τα πράγματα για πάντα.

Γελιέσαι.