"Να είσαι όμορφη γιατί σε κοιτάζει. Να' χεις τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου: τα μάτια του.
Να' χεις το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου: το δικό του χαμόγελο. Να μην έχεις τίποτα..."

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Όταν όλα είναι αλλιώς...

"Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας...
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει...
Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε...
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι...
Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες...
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...
Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Aν... Αν...
Αν ήταν όλα... αλλιώς! Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;" Αλκυόνη Παπαδάκη.

...και τώρα έχει περάσει τόσος καιρός,που νομίζω πως όλα είναι χαμένα.
Έχουν λεηλατήσει την καρδιά μου οι "κατατρεγμένοι" και πια δεν έχει μείνει τίποτα για αυτόν που θα έρθει,θα χτυπήσει ευγενικά την πόρτα της και θα τη γεμίσει Αγάπη!Και φόβάμαι μήπως εκείνος με νομίσει για κατατρεγμένη.

Τώρα όμως όλα είναι αλλιώς.Γιατί έχω βουτήξει με τη μάσκα μου και τη φιάλη οξυγόνου στο βυθό και ανακαλύπτω ναυάγια..ΜΑΘΑΙΝΩ!Δεν πειράζει,ας χαθώ και λίγο από την επιφάνεια.Τουλάχιστον να δω τα όμορφα καράβια της ψυχής μου που βούλιαξαν.Δεν με πειράζει σου λέω!Έχω ακόμα όρεξη για δουλειά,θα φτιάξω καινούρια,κι ας βουλιάξουν κι αυτά...Κανείς δεν έφυγε από 'δω αξεπλήρωτος,και μη βιαστείς να το αρνηθείς.

Θα έρθει η στιγμή της κάθαρσης για όλους.Δεν ανησυχώ γι'αυτό.Υπομονή να υπάρχει.Απλά τώρα είναι όλα αλλιώς και δεν έχω συνηθίσει ακόμα (κακό πράγμα η συνήθεια).Πόσες φορές δεν προσπάθησα να τα κάνω όλα όπως πριν;Πόσες φορές δεν θέλησα να βρεθώ πάλι στο βούρκο των δακρύων;Και μη μου πεις οτί κι εσύ δεν το σκέφτεσαι πού και πού!

Είναι που είχα συνηθίσει να βαλτώνω και να μαζεύω τα κομμάτια μου...Και τώρα που βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ και να προχωρήσω μπροστά,θέλω να γυρίσω πίσω!Θα 'ναι μεγάλη ανοησία να το κάνω αυτό,θα 'ναι κρίμα να πετάξω έτσι εύκολα το δώρο που έκανα στον εαυτό μου,τη δύναμη να προχωρήσει...και τότε δε θα υπάρξει άλλο.Τα δώρα δίνονται σ'αυτούς που τα εκτιμούν(Ούτε αυτό να βιαστείς να το αρνηθείς.).

Πόσο καιρό πια θα περιμένω τον ήλιο να βγει από τη δύση;Και γιατί παρακαλώ να εξαρτάται η πορεία μου από το πότε θα βγει ο ήλιος;Και η νύχτα έχει τη χάρη της...έτσι κι αλλιώς τόσο καιρό έμαθαν τα μάτια μου να βλέπουν στο σκοτάδι.Αλλά θυμάμαι ότι είχα αγοράσει κι ένα φανάρι,για να βλέπω που πατάω όταν βρέχει και γεμίζουν οι δρόμοι λάσπες...(Μάλλον θα ξέχασα να το ανάψω κι αυτή τη φόρα γιατί καθώς πήγαινα να τον συναντήσω γέμισαν τα παπούτσια μου χώματα.)Πού θα πάει;Θα μάθω κι εγώ!Την επόμενη φορά ίσως θυμηθώ να το ανάψω...

Βλέπω αμυδρά μια ακτίνα φωτός να φωτίζει τον ορίζοντα κι όμως έρχονται στιγμές που κλείνω τα μάτια μου και προσποιούμαι ότι είναι σκοτάδι...Μη με κατηγορήσεις,είναι οι αντιστάσεις μου στο "αλλιώς"...

Όλα είναι αλλιώς...εγώ,εσύ.Οι μέρες,οι νύχτες.Ο έρωτας,η αγάπη.
Ο πόνος,ο λυτρωμός.Η χαρά,η λύπη.Όλα βρέχονται από μια σταλίτσα φως!!
Και όπου να 'ναι θ'αλλαξουν ακόμη περισσότερο!Και θ'αλλάξουν γιατί αλλάζω πρώτη εγώ!
Δε θ'αποζητάω πια τα συντρίμια...
Στέκομαι όρθια και λέω:ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!

2 σχόλια:

  1. μπραβο....ευαισθητη γραφη ,που φερνει κομπο στο λαιμο
    και εκεινο το τραγουδακι...απο κατω...
    και παλι πραβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ'ευχαριστώ πολύ..
    Ελπίζω να είναι καλό που αυτό που νιώθω φέρνει κόμπο στο λαιμό...!Να αποκαλύπτει και σε άλλους "κάτι"! Να σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Άσε το σημάδι σου...