"Να είσαι όμορφη γιατί σε κοιτάζει. Να' χεις τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου: τα μάτια του.
Να' χεις το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου: το δικό του χαμόγελο. Να μην έχεις τίποτα..."

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Φτηνές απομιμήσεις...

...όλα...
Μα,κοροϊδεύω τον εαυτό μου...
Τί νομίζω πως κάνω;
Αφού ό,τι αναπνέει,ό,τι περπατάει,ό,τι μιλάει,ό,τι υπάρχει,θυμίζει εσένα!
Ό,τι ζω είναι απλά μια παραλλαγή κάποιας στιγμής που ήσουν δίπλα μου..
Μια φτηνή απομίμηση...
Δεν καταλαβαίνω.Δεν με καταλαβαίνω.
Γιατί δεν σε ψάχνω;Γιατί δεν παλεύω για να είσαι δίπλα μου;
Τί είναι αυτό που με κρατάει αδρανή;
Άλλες φορές,κάθε ανάσα μου υπήρχε για να προσπαθώ να σ'έχω δίπλα μου.
Τώρα τί..;Δεν κάνω τίποτα!
Απλώς περιμένω..τί περιμένω;
Εγώ δεν είμαι αυτή που έλεγε πως ο,τι δεν πάρεις μόνος σου κανείς δε θα στο δώσει;
Και τώρα περιμένω...κάτι να αλλάξει...κάτι να συμβεί,
που μ'ένα μαγικό τρόπο θα σε κάνει να γυρίσεις!
Κάνω σαν να μην ξέρω το γιατί!!Αναρωτιέμαι κιόλας η ηλίθια!
Ζητάω συμβουλές,λες και χωράνε εγωισμοί εδώ...
Κι όμως,υπάρχει κάτι που με κρατάει.
Με κρατάει μακριά από το τηλέφωνο (για να σε πάρω),
μακριά από το e-mail (για να σου στείλω ένα ρημαδιασμένο <<γεια>>),
μακριά από κάθε επαφή μαζί σου..,
και-λες και όλα συνωμοτούν γι'αυτό-φαίνεται όλοι να με κρατούν μακριά σου.
ΝΑΙ,από σένα...που είσαι αυτό το κάτι που με κάνει να επιμένω,
να περιμένω,να ανασαίνω περιμένοντας να αλλάξει ο κόσμος όλος!
Εσύ είσαι αυτό το κάτι...και δεν ξέρω ούτε το γιατί,
ούτε το πως έφτασε μέχρι εδώ αυτή η κατάσταση...
Και τώρα,εγώ που έλεγα σε όλους να κάνουν αυτό που λέει η καρδούλα τους,
τώρα λέω,ΤΩΡΑ,δεν μπορώ να το κάνω εγώ η ίδια!
Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν κράτησες...
Τα παίρνω όλα επιφανειακά τελικά.
Προσπαθώ να καταλάβω τι δείχνεις..
Λες και δεν ξέρω ότι πάντα κρύβεσαι,λες και δεν ξέρω τι αισθάνεσαι!
Όσο όμως κι αν τα βλέπω όλα αυτά,
πάντα στο μυαλό μου επιστρέφει αυτό το βασανιστικό ερώτημα:Τί να κάνω;
Και είναι τόσο έντονο που στο τέλος θα πιστέψω στ'αλήθεια ότι δεν ξέρω τι να κάνω,
τι πρέπει να κάνω,τι θέλω να κάνω...Και-αλήθεια-είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που το (ηλίθιο) <<πρέπει>>,συμβαδίζει με το δικό μου <<θέλω>>...
Είναι ζήτημα ψυχής αυτό,
δεν είναι παιχνίδι του μυαλού για να ψάχνω στοιχεία,ενδείξεις και αποδείξεις...
Και τώρα φεύγω,πάω να βρω τη δύναμη..
Κάπου θα έχει κρυφτεί...σίγουρα...!




2 σχόλια:

  1. ο ερωτας δεν ειναι μονο πονος και αγωνια,το ξερεις.
    παντως σε αυτη τη φαση σου,η πεννα σου κενταει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φυσικά και το ξέρω!Και τον εχω ζήσει και στις φούριες του και στα ωραία του!!!Απλά όταν είναι πόνος φέρνει πιο πολλή έμπνευση ή είναι ιδέα μου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Άσε το σημάδι σου...