Φτηνές απομιμήσεις...

...όλα...
Μα,κοροϊδεύω τον εαυτό μου...
Τί νομίζω πως κάνω;
Αφού ό,τι αναπνέει,ό,τι περπατάει,ό,τι μιλάει,ό,τι υπάρχει,θυμίζει εσένα!
Ό,τι ζω είναι απλά μια παραλλαγή κάποιας στιγμής που ήσουν δίπλα μου..
Μια φτηνή απομίμηση...
Δεν καταλαβαίνω.Δεν με καταλαβαίνω.
Γιατί δεν σε ψάχνω;Γιατί δεν παλεύω για να είσαι δίπλα μου;
Τί είναι αυτό που με κρατάει αδρανή;
Άλλες φορές,κάθε ανάσα μου υπήρχε για να προσπαθώ να σ'έχω δίπλα μου.
Τώρα τί..;Δεν κάνω τίποτα!
Απλώς περιμένω..τί περιμένω;
Εγώ δεν είμαι αυτή που έλεγε πως ο,τι δεν πάρεις μόνος σου κανείς δε θα στο δώσει;
Και τώρα περιμένω...κάτι να αλλάξει...κάτι να συμβεί,
που μ'ένα μαγικό τρόπο θα σε κάνει να γυρίσεις!
Κάνω σαν να μην ξέρω το γιατί!!Αναρωτιέμαι κιόλας η ηλίθια!
Ζητάω συμβουλές,λες και χωράνε εγωισμοί εδώ...
Κι όμως,υπάρχει κάτι που με κρατάει.
Με κρατάει μακριά από το τηλέφωνο (για να σε πάρω),
μακριά από το e-mail (για να σου στείλω ένα ρημαδιασμένο <<γεια>>),
μακριά από κάθε επαφή μαζί σου..,
και-λες και όλα συνωμοτούν γι'αυτό-φαίνεται όλοι να με κρατούν μακριά σου.
ΝΑΙ,από σένα...που είσαι αυτό το κάτι που με κάνει να επιμένω,
να περιμένω,να ανασαίνω περιμένοντας να αλλάξει ο κόσμος όλος!
Εσύ είσαι αυτό το κάτι...και δεν ξέρω ούτε το γιατί,
ούτε το πως έφτασε μέχρι εδώ αυτή η κατάσταση...
Και τώρα,εγώ που έλεγα σε όλους να κάνουν αυτό που λέει η καρδούλα τους,
τώρα λέω,ΤΩΡΑ,δεν μπορώ να το κάνω εγώ η ίδια!
Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν κράτησες...
Τα παίρνω όλα επιφανειακά τελικά.
Προσπαθώ να καταλάβω τι δείχνεις..
Λες και δεν ξέρω ότι πάντα κρύβεσαι,λες και δεν ξέρω τι αισθάνεσαι!
Όσο όμως κι αν τα βλέπω όλα αυτά,
πάντα στο μυαλό μου επιστρέφει αυτό το βασανιστικό ερώτημα:Τί να κάνω;
Και είναι τόσο έντονο που στο τέλος θα πιστέψω στ'αλήθεια ότι δεν ξέρω τι να κάνω,
τι πρέπει να κάνω,τι θέλω να κάνω...Και-αλήθεια-είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που το (ηλίθιο) <<πρέπει>>,συμβαδίζει με το δικό μου <<θέλω>>...
Είναι ζήτημα ψυχής αυτό,
δεν είναι παιχνίδι του μυαλού για να ψάχνω στοιχεία,ενδείξεις και αποδείξεις...
Και τώρα φεύγω,πάω να βρω τη δύναμη..
Κάπου θα έχει κρυφτεί...σίγουρα...!

Για εσάς.

Έρωτες,αγάπες,χαμένα όνειρα...
Ναι!Είναι αυτά που μου προκαλούν τους πιο φριχτούς πόνους...
Το παραδεχομαι..αυτά είναι η ζωή μου...
Μόλις όμως συνηδειτοποίησα ότι η απώλειά σας,
μπορεί να μου προκαλέσει ακόμα πιο φριχτούς πόνους...
Δε θα το αντέξω να σας χάσω..δε θ'αντέξω...
Κάθε φορά που είμαι χάλια ξέρω ότι θα πάρω δέκα αριθμούς
και θ'ακούσω μια φώνη που θα με ηρεμήσει.
Μπορεί να με τσαντίσει κιόλας!
(Θα μου κλείσετε και το τηλέφωνο,για να μη χρεωθώ!
Μα,για σας θα χρεωνόμουν τα πάντα.Αρκεί να ξέρω ότι είστε καλά.)
Ξέρω ότι τη χαρά μου όταν τη μοιράζομαι μαζί σας,
αντί να διαιρείται,πολλαπλασιάζεται!
Γι'αυτό λέω, πώς θ'άντεχα χωρίς εσάς;
Νιώθω ότι είστε εκεί και στέκεστε δίπλα μου και με προσέχετε,
σαν άγγελοι.Ελπίζω να είστε για πάντα!
Ναι,τελικά υπάρχουν άγγελοι...πώς δεν το κατάλαβα νωρίτερα;
Νόμιζα πως ήμουν έξυπνη.
Αααα,και......ΌΧΙ!Δεν είμαι υπερβολική...ούτε υπερευαίσθητη...
ούτε υπερσυναισθηματική είμαι...ούτε...ούτε..
Δηλαδή ακόμα κι αν είμαι...θέλω να είμαι...

Δεν ξέρω αν ποτέ καταλάβατε ή θα καταλάβετε τι σημαίνετε για μένα...
Αυτό που ξέρω είναι οτι δε θ'άντεχα τη ζωή μου χωρίς εσας...
Ίσως είστε όλοι μου οι έρωτες...
Και όλες οι αγάπες...
Και όλα τα όνειρα...
Ίσως είστε τα πάντα...
ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΣΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Δε δέχομαι κουβέντα...
Μη μ'αφήσετε...ΠΟΤΕ...
Ή,αν το κάνετε,αφήστε με τουλάχιστον σε καλά χέρια...
Σας αγαπάω.

Για τα αδέρφια μου,
Μελίνα...